Ociemny Wierch
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
740 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°25′29,3″N 20°25′48,7″E/49,424806 20,430194
| |
Ociemny Wierch – porośnięty jodłowym lasem garb (740 m n.p.m.) w Pieninach Właściwych, w grani Pieninek, pomiędzy przełęczami Burzana (ok. 720 m) i Kurnikówka (694 m). Przechodzi przez niego niebieski szlak turystyczny zwany Sokolą Percią. Od południowej strony, do dna doliny Pienińskiego Potoku skalista grań opada stromymi ścianami 20-metrowej wysokości, niżej przechodzącymi w stromy stok[1]. W północnym kierunku od grani odchodzi boczny grzbiet zakończony od strony Dunajca wzniesieniem Zimnej Skały, na mapach oznaczanej jako Zimna Skałka lub (błędnie) Ociemne (612 m)[2]. Pod północnymi stokami Ociemnego Wierchu, pomiędzy tym grzbietem a grzbietem Koszarków znajduje się dolina zwana Ociemne. W dolinie tej w 1976 odkryto najdłuższą i najciekawszą jaskinię polskich Pienin, nazwaną Jaskinią w Ociemnem[1]. Jej położenie na mapach zwykle nie jest zaznaczane. W południowych stokach Ociemnego Wierchu znajduje się mniejsza jaskinia zwana Walusiową Jamą[2].
Na opadającym do Dunajca stoku, na wysokości 460–500 m n.p.m. znajduje się jedno z najliczniejszych w Polsce stanowisk rzadkiej i chronionej rośliny lulecznicy kraińskiej[3]. Ma tutaj swoje stanowisko także inny rzadki w Polsce gatunek trawy – wiechlina styryjska[4].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
– niebieski ze Szczawnicy odcinkiem Drogi Pienińskiej przez przewóz promowy (Nowy Przewóz) na drugą stronę Dunajca. Dalej tzw. Sokolą Percią przez Sokolicę, Czertezik i Czerteż na Bajków Grońref name=wit/>.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ a b Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ Halina Piękoś-Mirek, Rośliny chronione, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006, ISBN 978-83-7073-444-2.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.